شرح دعای ابوحمزه ثمالی/
سید حجت مهدوی سعیدی؛
* نهمین روز از ماه مبارک رمضان
ماهِ رمضان آغازگاهِ تفکر و تحول است و راستی برای تفکر و تحول چه منطق و محملی بهتر و موثرتر از دعاهای مربوط و معطوف به ایام مبارک رمضان؟
رفیق از نام های جمیل و زیبای خداست رفق در لغت به معنای مدارا ست، مدارا یعنی همراهی و نهایت نرمش و انعطاف در روابط انسانی !
اصولا دوست خوب و مهربان کسی ست که اهل تعطف و گشایش در مناسبات و معادلات انسانی باشد یعنی سخت نگیرد و به هر چیز گیر ندهد و به غایت اهلِ اغماض و گذشت باشد و از هر چیزی پیراهن عثمان ندوزد ! رفق و مدارا با دیگران ریشه در انسان شناسی دارد آنکه انسان را نیک بشناسد و با ساخنار احساسات ومکانیزم هیجانات او آشنا باشد می داند که او محلِّ سهو و نسیان است لذا در برابر پاره ای از کژی ها و کاستی های او بی تابی و غریو نمی کند !
رفق صفتی ست که کمتر آدمی به آن متصف می شود چرا که برای در آمدن به عالم رفق و رفاقت باید دلی بزرگ و حوصله ای سترگ داشت . انسان های بی جنبه و ناشکیبا را توانِ رفاقت و دوستی نیست !
خداوند برای بندگانش به حق رفیق اعلی ست او به همین نام هم در قرآن از خود یاد کرده است ،
خدا وقتی با کسی دوست می شود چون حضرت ابراهیم خلیل علیه السلام در همه جاده ها و چالش های زندگی یار و مدد کار او می شود و او را لختی به حال خود رها نمی کند .
بی وجه نیست که وجودِ نازنینِ پیامبر هماره در دعای قنوت خود از خدا مسئلت می نمود که او را به طرفه العینی به حال خود رها ننماید !
دمی در خود فرو رفتن خطر در آستین دارد !
ما بنحو اغلب در دوستی های خود از منطقِ داد و ستد بهره می گیریم و با همان چشم انداز و محاسبات مادی و عادی به دوستی با این و آن می نگریم و حتی در مقولاتِ ظریف و لطیفی چون دوستی نیز بازرگانانه تمشیت می نمائیم ،
در این قطعه از دعا می خوانیم که خداوند بدون اینکه حاجت به دوستی ما داشته باشد و یا احیانا از آن فواید و عوایدی بر گیرد ، با ما عقد مودت می بندد و ما را به عجایبی در کمند مهر خود در می آورد.
پروردگار مهر آفرین چنان با روحیات مواج ما می سازد و در بارگاه خود بار ما را صمیمانه و مشفقانه بر می گیرد که گویا ادنی شرارت و معصیتی در کارنامه ما ندیده است ! ستاریّت او موجد بردباری اوست که گفت ، عجب صبری خدا دارد .
ستایش همهِ هستی صرفا سزای خداوندِ ودود است و بس.
