شرح دعای ابوحمزه ثمالی/
سید حجت مهدوی سعیدی؛
* دهمین روز از ماه مبارک رمضان
ارسطو معلمِ اول و فیلسوفِ سترگ مشاییِ یونانیِ در فلسفه و متافیزیک خود راهِ ارتباط با خدا را به لحاظ درونی و وجودی مسدود و ممنوع می داند در دیدگاه او خدا جوهر و جبروتی ست کاملا منتزع و منقطع از بشر و به غایت دور دست از هر ربط و اتصالی !
مذاهبِ تاسیسی و زمینی هم در ارتباط با امکان ارتباطِ گشوده با امر قدسی هر کدام ملاحضات و معذوراتی در کار دارند که نقطهِ امید و تمنای لقاء را در تقرب به حق کمرنگ می کند اما ادیان ابراهیمی، خاصه دین اسلام به تبع از قرآن رابطه با حق را بسیار صمیمی و نزدیک می کند و خدایی که در این نزدیکی ، پای هم کاج بلند…
به تعبیر زیبای مولانا ،نسبت خدا با ما نسبت بی تکیف و قیاس است بواقع او حایل است بین ما و قلب ما !
چنین تعبیر و تمثیل لطیف و شگفتی دقیقا از متن مقدس قرآن است . بنا بر مشربِ وحدت وجود ، اتحاد و اتصالی ست بین ما و خداوند سبحان ؟
چنین نسبت و ربطی با خداوند چشمه های امید را در وجود ما می جوشاند و موجب آن می شود که ما با شوقی هر چه تمامتر بسوی او روان و دوان باشیم
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار خویش !
با این دید و داوری ست که فلسفه دعا و جایگاه رفیع آن کشف و تبین می شود
دعا اساسا دریچه های قربت و صمیمیت با حق را به روی ما می گشاید گشایشی خیلی بیشتر از آنچه که ما را یارای تصور ثمرات شیرین آن در ذهن و روان است.
