شرح دعای ابوحمزه ثمالی/
سید حجت مهدوی سعیدی؛
* سیزدهمین روز از ماه مبارک رمضان
شیخ اکبر جناب ابن عربی پدر عرفان نظری در قرن هفتم هجری می گوید ،
بواقع این جهان است که در حاق حقیقت خود ، ناپدید است و این خداوند است که محضِ حضور و آشکارگی ست ! و چنین دیدگاهی دقیقا و عمیقا متفاوت و متغایر است با آنچه که ما از بودن و از فرایند تجربه های روزمره خود از دنیا فهم و لمس می کنیم و یا آنچه که گروه حسیون و پوزیتویسم ها آن را در تاریخ اندیشه ها ، با مدعیات عجیب و غریب خود پیوسته در بوق و کرنا دمیده و می دمند ! چرا که
با توجه به زعم و با عنایت به منطق و محمل غیر قابل دفاع پوزیتویستها آنچه مرئی و محسوس و قابل اثبات با معیارها و ملاکات آزمایشگاهی نیست نه تنها موجود نیست ، بلکه کلا فاقد معنا می باشد !
در حالیکه خداوند هستی، محسوسِ اهل دل و معقولِ اصحابِ عقول است او مشهودِ شاهدان و عارفان می باشد . چنانکه می دانید این روزهای ماه مبارک رمضان مصادف است با رحلت نویسنده و مترجم نام آشنای حوزهِ فلسفه مرحوم نجف دریا بندری که دریایی از دانش و نجابت بود .
آن بزرگ در کنار کتاب های بسیار خود کتاب پرمغز و خواندنی ای دارد به نام ” درد بی خویشتنی ” در این کتاب به لحاظ فلسفه انسان شناختی و جامعه شناختی به این بحث مهم پرداخته می شود که همهر تلاطمات و چالش های انسانی اساسا ریشه در نشناختن همین جناب انسان دارد . نشناختن حاجات و غایات نخستین و راستین او ،
اگر آدمی خود را بشناسد و خود را دریابد می فهمد که ، تو خود حجاب خوبی حافظ از میان برخیز !
آنچه که در معارف اسلامی به عنوان دعا و نیایش آمده است چیزی جز این واقعیت نیست که تا ما به خودشناسی دست نیایزیم و تا کم و کیف کار خود را در چنبره ادراکات خود در نیاوریم ، ابدا نمی توانیم از برکات بی شمار دعا بهره لازم و کافی را ببریم ،
دعا ، دریچه و دستاویز مطلوب و موثقی ست برای به خود آمدن برای خود آیی و خدایی شدن های ما البته به قدر وسع انسانی ،
تحقیقا ، در فراز و نشیب زندگی این جهانی ، تنها از رهگذر گفتگو با خداوند است که ما حد و قدر خود بندگی و عاشقی را پیدا می نمائیم.
در قرآن مجید آمده است که ، اگر دعاهایتان نبود ما به شما اعتنایی نمی کردیم !
