شرح دعای ابوحمزه ثمالی/
سید حجت مهدوی سعیدی؛
* چهاردهمین روز از ماه مبارک رمضان
آدمی می تواند با رشد اخلاقی و نضج ِمعنوی و هکذا از سویِ سلوک عبادی خود در مرتبه و در مراتبی از عنایات الهی قرار گیرد که خداوند بزرگ مخاطب سخن او باشد و همنطور سمیعِ محض‌خواسته ها و در خواست های گوناگون او !
اینکه آدمی‌این افتخار را می یابد که به سبب احرازِ گوهرِ عبادت و جوهراخلاصِ خود ، طرف سخن خداوند قرار گیرد تحقیقا خود موهبتی عزیز و عظیم است .
و از این سو خداوند از سخن گفتن با بنده اش که به وظایفِ خویش در ساختن جامعه ای مطلوب تکاپو می کند و عبادت را جز در تخلق به اخلاق و خدمت خلق نمی داند ، مبتهج و مسرور میشود و این ابتهاج و سرور البته خللی در ذات بی نیاز و لایتغیر او ایجاد نمی کند .
در فقرهِ بعدی این نیایش قدسی می خوانیم . که بندهِ مومن از سویی اعتماد و اتکایی از صمیم جان به کرم الهی دارد چرا که با کریمان کارها دشوار نیست
و از سوی دیگر به درستی و استحکامِ مواعید و مواثق الهی ، راستی و بواقع چه کسی صادق الوعدتر و درست پیمان تر از ذات پاک باریتعالی ؟!
شکستِ میثاق و تخلف و تجنب از پیمان های‌سست و بی بنیادِ بشری چه در ساحتِ فردی و چه در ساحتِ جمعی در این جهان بی سو و مبتذل ،روال و منوالی عادی ست !
در این ارتباط دلی قرص نمی شود و اعتمادی نمی پاید و امیدی نمی درخشد !
به هر جایِ جهان که بنگری بی سویگی و ابتذال را می بینی ، بیهودگیِ عهدها و قرارها ! در این میان این تنها پروردگار است که وفادار ازلی و ابدی ست آن هم وفاداری در اوج عطوفت و عشقَ پاک و بی مثال .
گرچه می گفت که زارت بکشم می دیدم
که نهانش نظری با من دل سوخته بود !
