شرح دعای ابوحمزه ثمالی/
سید حجت مهدوی سعیدی؛
* پنجمین روز از ماه مبارک رمضان
قرآن کریم در سور و آیات گوناگون خود تاکید زیادی به این مساله فوق العاده مهم دارد که خداوند هستی، مجیب الدعوات است یعنی ، دعاهای بندگان خود را در نهایت عطوفت و صمیمیت می شنود و در ورای آن پاسخی شایسته به چنین دعاهای خالصانه می دهد دعا در لغت یعنی ، خواسته. داعی یعنی کسی که می خواهد.
اساسا آدمی بالذات موجودی سائل و خواهش گر است و نمی تواند به آنی دست از چنین عارضه ای بردارد
می گویند ، شخصی با آه و ناله دعا می کرد که هرگز از خدا چیزی نخواهد عارفی به او گفت ، همین نخواستن های تو بواقع نوعی خواستن است.
آدمی در ماهیت و جوهر نخستین خود موجودی سرتا پا فقیر و نیازمند است او هویتی یکپارچه وابسته و ماهیتی تعلیقی دارد حال که چنین است او باید خواسته های خود را از وجودی محض مسئلت کند که کل جمال و کل کمال باشد و مستغنی بالذات.
بواقع کسی که عطاء و بخشش خلق و خوی همیشگی او باشد و برای تحقق خواسته های بندگان خود امساک و تسویف نکند.
همی وعده دهی امروز و فردا
همین امروز و فردایت مرا کشت !
آیه قرآنی :
ادعونی استحب لکم
ناظر و‌گواه بر این معنا است که هیچ درخواستی از سوی ما در پیشگاه او مطرود و مردود نیست . بنحوی از انحاء هر دعایی به آماج اجابت می نشیند البته نحوه و نوع اجابت باریتعالی بر یک نهج و بر یک روش معین نیست بلکه پاسخ های او شیوه های مختلفی را ایجاب می کند اما آنچه مشخص و مسلم است در این‌مدعا این‌است که دعا و نیایش ردخور ندارد !
مکانیزم دعا به گونه ای تشریع و تاسیس گردیده است که خواسته های خالصانه و عالمانه دعاکنندگان بر زمین نماند .
ما با این وصف ما با چنین خدای مجیب الدعواتی بر سر مهر و بر سر سازش نیستیم ما پاسخ های الهی را جدی نمی گیریم و بلکه اساسا نمی شنویم !
ما کند و کاهلیم در مقابل جهانی که برای آدم یک دم از شتاب و سرعت باز نمی ایستد!
