شرح دعای ابوحمزه ثمالی/
✔️سید حجت مهدوی سعیدی؛
* نوزدهمین روز از ماه مبارک رمضان
خداوند دلیلِ واضحِ سلوک و صعود ماست دلیلی در ارائه طریق و ایصال الی المطلوب .
یعنی اینکه هم راه هایِ سعادت و صراط های مستقیم را به ما نشان می دهد و هم وسایل دستیازی به آن را به همواری و گوارایی به ما می نمایاند ،
بنابراین او در این راه برای ما اساسا چیزی کم نمی گذارد و چنین توجه و تفضلی برای تبلور و تجلی صفاتی چون عنایت و لطف اوست که شکل می گیرد .
خداوند در قرآن امرِ استعلاییِ هدایت را اولا ، بر خود واجب و محتوم نموده است و ثانیا، آن را به سببِ محبت به بندگانش فقط و فقط در انحصارِ محضِ خود در آورده است تحقیقا اگر چنین نبود ما هیچ راهبرد و رهیافتی برای شناخت و معرفت او و هکذا‌مهتدی گشتن نداشتیم الی الابد !
شفاعت در لغت ، به معنای جفت است مولانا می گوید ،
جان او با جان قرآن گشته جفت !
مراد از جفت گشتن، نوعی اتحادِ وجودی و ربطِ معنوی ست .
اصولا، در فرایندِ شفاعت ما آدمیان به نوعی با امرِ قدسی به اتحاد می رسیم.
در قسمت دیگر دعا سخن از بنده ای ست که با خداوند وارد نیایش می شود در حالیکه بواسطهِ گناه و ذنوبِ جانکاهِ او ، حسِ نیایش او را احیانا در بیان فحوایِ دعا و ایجاد ربطِ وجودی ، بسی الکن و ناتوان و عاجز نموده است !
