شرح دعای ابوحمزه ثمالی/
✔️سید حجت مهدوی سعیدی؛
* بیست و یکمین روز از ماه مبارک رمضان
ماه صیام برای خود تحقیقا آئین و آدابی دارد که از جمله آن مراعات اخلاص است .
در انجیل متی از زبانِ مبارک حضرت مسیحا (ع) آمده است:
چون روزه دارید ، مانند ریاکاران ترش رو مباشید زیرا که صورت خویش را تغییر می دهند تا در نظر مردم روزه‌دار نمایند.
هرآینه به شما می گویم اجر خود را یافته اند ، چون روزه داری پس سر خود را تدهین کن و روی خود را بشوی تا در نظر مردم روزه دار ننمایی بلکه در حضور پدرت که در نهان است و پدر نهان بین تو، تو را آشکارا جزا خواهد داد .
متاسفانه باید گفت که ما در فهم عرفی و در سنت روزه داری خود روزه دار بودن خودمان را جار می زنیم و آن را با آب و تاب پیش این و آن علنی می کنیم در حالیکه فضیلتِ دعا در همان نهان و نا آشکارگی بودن آن است که معنا می یابد .
در فقرهِ بعدی این دعا می خوانیم ، که خداوند اگر ما را مجازات کند این مجازات از سوی او ظلم و ستم به ما محسوب نمی شود چرا اینکه هر کیفر و مجازاتی که بر ما روا می رود اساسا منبعث از رفتار و کردار خود ماست در واقع این مائیم که با سوء استفاده از لطف و کرم او اینهمه تخلف و کژتابی در متن زندگی خود داریم .
آدمی اگر دنیای معاصی و تهوسات هم داشته باشد باز چشمِ رجاء به فیض و بخشش او دارد به تعبیر حافظی :
بیا که دوش به مستی سروش عالم غیب
نوید داد که عام است فیض رحمت او !
