شرح دعای ابوحمزه ثمالی/
✔️سید حجت مهدوی سعیدی؛
* بیست و پنجمین روز از ماه مبارک رمضان
در دعای امروز از احسانِ قدیمِ خداوند سخن گفته می شود و همینطور ضرورت و مفیدیتِ تمسک و توسل به حضراتِ معصومین علیهم السلام به معقولیت به ما آموخته می شود .
در قطعهِ دیگر این نیایش می خوانیم که ما نمی دانیم آیا باید شاکر و سپاسگزار نعمت ها و مواهب بیکران حق باشیم که آن را به به لطف و احسان دیرین خود به سهولت و رایگان به ما اعطاء نموده است یا اینکه شاکر و ممنونِ ستاریتِ الهی و پرده افکنی های حق باشیم که گناهان ما را را تا این حد پو‌شانده است ؟!
نعمت های زندگی تماما برای زندگی کردن است و بس و اینکه آدمی نصیب خود از زندگی را به درستی و نیکی از اینجا و اکنون ، برگیرد و چیزی را در این میان مهمل نگذارد !
آنکس که توجه و تمتع به نعمِ الهی را در طاقِ نسیان می نهد قهرا شخص ناسپاس است.
عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند
کافر عشق بود گر نبود باده پرست !
در این راستا ، “استیو تولتز” در کتاب فلسفی “جز از کل” می گوید :
” خجالت آور است تماشای کسی که آخر عمری، خود را موشکافی می‌کند و به این نتیجه می‌رسد تنها در چیزی که با خود به گور می‌برد شرم زندگی نکردن است … ”
اینکه نیکی های انسان در فضای اجتماع و تاریخ پراکنده می شود البته خود یک نعمتاستثنایی و یک مزیت بنیادین برای زیستی متعالی ست .
هکذا در اینجا از عفوِ گناهان آدمی نیز کلامی در میان می آید و آن اینکه به سببِ پاره ای از محدویت های ذاتی و عارضی انسان که بر او عارض می شود و خداوندی که تا حدِ نهایی آنان را می پوشاند و می بخشاید تا احیانا از این رهگذر ، طرقِ حیثیات و نظم‌ِ معاش بشری به ادنی افشایی به هم نخورد.
