شرح دعای ابوحمزه ثمالی/
✔️سید حجت مهدوی سعیدی؛
* بیست و هفتمین روز از ماه مبارک رمضان
ماه صیام چندین سپهر و چندین و چند گونه از پالایش و خودسازی با خود به همراه دارد .
حکمت و تدبیر الهی ست که جهان را با این همه اسرار و خفیات و عظمت آفریده است و با عزت از آن حفاظت می کند .
حکمت ، در لغت به معنی ، اتقان و استحکام است وقتی کاری با سنجش و دقت و ارزیابی و مهمتر از همه با تعیین و تبینِ نتایجِ عقلانی و پیامدی منطقی شکل می گیرد قهرا نزد گروه خردمندان آن کار ، کاری حکیمانه برآورد می شود .
حضرت پروردگار در افعال خود – چه در امر تکوینی و چه در امر تشریعی – از هر کار لغو و لهو کلا مبرا و منزه است .
به عبارت دیگر چیزی نبوده و چیزی در این عالم و آدم نیست که خدا احیانا آن را از روی هوس و عبث انجام داده باشد یا که در آینده بخواهد مثلا انجام دهد ،
مثلا خداوند وقتی تشریع شهر صیام
می کند و بر ما فرض می نماید که تحت شرایط و ضوابطِ مطلوب یکماه روزه داشته باشیم ، حکمت و غایت آن را هم بنحو واضع معین و اعلام می کند که آن هم چیزی جز تقوا نیست .
تقوا یعنی، رهایی و لجام گسیختگی را از رفتار و کردار خود زدودن !
به تعبیر مولانا:
خالقی کاختر و گردون کند
امر و نهی جاهلانه چون کند !؟
ماه رمضان در بطن خود یک رویداد الهی ست ، ماه اندیشه و ماه آمرزش است آمرزشِ ترمیمِ کاستی های رفتار ماست که تحت ضوابطی چون انابت و یا مناجات خالصانه انجام می شود ، چنین دریافتی البته ضرورت روشن تری را در این آنات و لحظاتِ رحمت و حکمت در منظر ما قرار می دهد
در این ضیافت الهی باید چنان رفتار نمائیم که تاپایان سال بر حکمت های زندگی و بندگی التزام داشته باشیم .
ممنون که به خانه ات پناهم دادی
بر سفره مهر خویش راهم دادی
لطفی کردی به من که بعد از یک عمر
توفیق به توبه از گناهم دادی!
