شرح دعای ابوحمزه ثمالی/
✔️سید حجت مهدوی سعیدی؛
* بیست و هشتمین روز از ماه مبارک رمضان
آدمی هر چه باشد یا نباشد به مصداقِ آیه شریفهِ : و نخفت فیه من روحی؟ ربط و نسبتی موثق با آفریدگار خود دارد .
بواقع در مناسباتِ گوناگون زندگی و در سپهر بندگی و ربوبیت ، ربطی بی تکیف و بی قیاس ، با حضرت حق برقرار است
می توان گفت ، به یک معنا ، در تناسب و ارتباطی دو سویه ، خالق و مخلوق از ظرفیت و شرایط یکدیگر با خبرند و بر همین اساس چه خودِ خداوند و چه خودِ بنده می دانند که هیچ بنده ای از درگاهِ رحمتِ حق تارانده نمی شود و هیچ نفسی – اعم از نفوسِ جمادی و نباتی و حیوانی و انسانی – حظ و نصیب مقدور و ممکن خود را از سرچشمه فیاص ربوبی از دست نمی دهند و نمی نهند ،
با کریمان کارها دشوار نیست .
همه هستی و مافیها مرزوق خوانِ کرم حضرتِ رزاقند و بس و اساسا ،
موسیی اینجا به امید قدسی می آید .
در فقرهِ دیگر دعا می خوانیم که ، خدا با نعم و مواهبی که قابل احصاء نیست به ما محبت می کند و ما بالعکس با ناسپاسی و کفران نعمت در برابر او عصیان می نمائیم .
در قسمت بعدی دعا ، مجدد از حلم و تفضل الهی بحث به میان می آ ید . آشنایی با این جنبه از دعاها و نیایش ها باعث آن می شود که ما خداوند را انتزاعی و مفهومی و تجریدی نشناسیم بلکه خداوند باریتعالی را از طریق صفات و اسماء و افعال او بشناسیم یعنی ، به شکل تجربی و انضمامی و عینی ، دقیقا همان راه معتبر و موثق حضراتِ متالهین و عارفین ، همانهایی که به تعبیر مولانا ،
تجربه کردند این راه را ثقات.
